“De schilderijen voeren je gedachten naar contact,
de wisselwerking tussen mens en omgeving.
Naar wat er gebeurt op het snijvlak tussen binnen en buiten.

Voelbaar in de beelden die worden getoond en opgeroepen is
niet alleen de mogelijkheid van contact en uitwisseling tussen
binnen en buiten, maar ook het tekort. Waar het schilderij in
de uitvoering een virtuoze trefzekerheid tentoonspreidt,
is een besef van gemis en onvolkomenheid deel van de
zeggingskracht. In de werken komt het thema van de torso
geregeld terug.

Als uitdrukking van gaafheid die met beperking gepaard gaat.

De armloze figuur laat zich zien dankzij het gemis en legt zo
het enig mogelijk contact met zijn omgeving: door het
wederzijds aanvaarden van het gemis.
In de schilderijen gaan scherpte en teerheid samen bij het
verbeelden van het menselijke tekort,
la condition humaine.

In contact komen met eigen mogelijkheden en beperkingen.
Het werk nodigt uit om je te laten meevoeren door wat je ziet,
je zelf toe te staan te veranderen door te kijken. Je laten raken
door de kracht van de beelden van Petrie Klinckhamers”

Joep Schiphorst

Uit: Binnengesloten, buitengesloten. (1997)
n.a.v. expositie Instituut Sint Marie te Eindhoven

Als ik Petrie Klinckhamers werken tot me laat doordringen
kan ik haast niet anders denken dan aan het eeuwige
ogenblik waarin eeuwigheid en tijd nog bewegingsloos in
elkaar armen lagen. Dat ogenblik is zwanger van
mogelijkheden. Stilte alom, een stilte die op springen staat.
De tekening,
de idee, het eeuwige ‘skelet’ (zoals Klinckhamers het noemt)
omhelst het vlees en bekent kleur.

Waaraan doet het werk van Petrie Klinckhamers denken?
Klinckhamers dwingt de eerste sprakeloze feiten van de
kosmogonie en de menswording in een haast te
gearticuleerde vorm. Opzettelijk. Het eerste woord moet nog
gesproken worden, het zwijgen ziet eruit als 'gregoriaans
ohne Worte’. Ik denk alleen aan de zo bovenpersoonlijk
mogelijke middeleeuwse, scholastische verbeeldingen van de
bovennatuur, aan een kunst van definities, die bij
Klinckhamers het ondefinieerbare, de wereld op de grens van
de chaos en chronos definiëren.

Klinckhamers geeft scherpe contouren aan de vorm die er nog
niet is. Hij definieert op de wijze van de negatieve theologie.
Ik zou hem, Petrie, niet anders kunnen plaatsen dan in het
gezelschap van de kunstenaars van het orfisme, een
bovennatuurlijk engelachtig expressionisme met een
bovenmenselijk gezicht. Iets onmenselijk dat ons ‘heranzieht’
zoals het gezicht van een engel, van Klee’s ‘angelus novus’,
de engel die er niet is maar wel bijna, de engel in aantocht,
‘in statu nascendi’.”

Maarten Beks

Uit: Gregoriaans zonder woorden. (1996)
n.a.v. expositie Galerie Wolfs te Maastricht

“Petrie Klinckhamers figuren schildert die als grote, sinds
onheugelijke tijden vaststaande symbolen schijnen.
Petrie Klinckhamers is tonig en stil. De vormen waar hij zijn
beelden uit vormt, hebben niet de bedoeling op modernistische
wijze het letterlijke vlak te onderzoeken. Het zijn morfemen,
betekenis dragende vormen.

En ook wat aangaat die betekenis is Petrie Klinckhamers
bijna archaïsch te noemen.

Fundamentele schilderkunst is het in deze zin dat de beelden
betrekking hebben op de waarheid van ons leven. Het is
moeilijk eraan voorbij te zien, dat Petrie Klinckhamers zich
bezig houdt met onze bestemming. De beelden spreken van
richting en volkomenheid, van begin en bedoeling, ze zijn
verwant aan oeroude beelden, runentekens, archaïsche
lettervormen, groeien, vliegen en wortelen, signalen die door
zieners werden begrepen.

Feit is dat Petrie Klinckhamers zelf alle galm vermijdt.
Zijn werk draagt zware zaken onzwaar voor en vermijdt die
grote woorden die onvermijdelijk schijnen als men zijn werk
bespreekt.

Dat is het poëtische vermogen van kunst: ze is ernstig,
maar op wijze van het spel.

Lambert Tegenbosch

Uit: Vaststaande symbolen, tonig en stil. 1990
n.a.v. expositie Galerie Wolfs te Maastricht